Vergeet me – Judith de Laat

Het verhaal begint in een spreekkamer, waar Tine en haar moeder te horen krijgen dat moeder niet alleen depressief is, maar ook aan Alzheimer lijdt. Met die boodschap gaat er een nieuwe onbekende wereld open. In een wisselend perspectief wordt die wereld getoond. Toch is het vooral het perspectief van de dochter in de verkenning van haar nieuwe rol en taken als mantelzorger dat de overhand krijgt.

‘Vergeet me’ is een roman waarin fictie en non-fictie hand in hand gaan. Tine krijgt van haar werkgever meteen zorgverlof. Behalve tijd om voor haar moeder te zorgen, lijkt ze daarmee ook over tijd te beschikken om zich te gaan verdiepen in het voor haar tot dan toe onbekende verleden van haar moeder. Wat weet je als kind eigenlijk van dat verleden?

Het ontbreekt de schrijfster niet aan fantasie. Gaandeweg duiken er steeds meer beelden en personages op die in haar moeders leven een rol hebben gespeeld. Moeder vertelde nooit iets over haar kindertijd. Het blijkt dat moeder in haar jeugd veel angst heeft gehad in het grote Brabantse gezin met 14 kinderen. Haar vader overleed op jonge leeftijd. Er is sprake van kinderarbeid. Die wereld is ze ontvlucht. Na haar huwelijk wilde ze nooit meer terugkeren naar haar geboortedorp.

Nu is moeder uitgerekend in diezelfde plaats in een verzorgingstehuis op de psychogeriatrische afdeling beland. Dat wil Tine niet. Tine moet aanvaarden dat haar moeder kwetsbaar is. Daar was ze zich eerder niet van bewust. De relatie van kind zijn met een moeder die voor je zorgt wordt omgekeerd. Wat betekent dat voor Tine? Zij deelt de mantelzorg met haar broer Gijs. Dat maakt dat beiden dichterbij elkaar kunnen komen.

Na een vluchtpoging van moeder die tot paniek bij Tine leidt, kan moeder vrij plotseling terecht in een verzorgingstehuis in een andere plaats. Haar eigen appartement moet ontruimd worden. Dat is een afscheid. Als Tine daarna bij haar moeder aan het bed zit, dringt het besef door dat ze haar moeder niet echt meer kan bereiken. Ze is al vertrokken. Zo gaat dat het in het leven.

Addy Bakx